Onderwerpen in dit prikbord
- Een diamanten echtpaar bij Boel Plezier!
- Van de sportredactie
- JdB Training
- Save the date
Een diamanten echtpaar bij Boel Plezier!
Van Uw verslaggever: Ria Zijlstra
6 februari 1963: Gevoelstemperatuur buiten: -20 graden Celcius
Gevoelstemperatuur binnen: kookpunt
Gebeurtenis: huwelijksvoltrekking Anton en Mien Carabain
Toen ik van deze heugelijke gebeurtenis vernam dacht ik: “zijn ze getrouwd toen
ze nog tieners waren”? Ze leken mij op dit moment niet veel ouder dan midden 70,
maar ze waren 21 en 22 jaar toen het huwelijksfeest werd gevierd. Natuurlijk was daar eerst een
verloving met Pasen, zo ging dat vroeger. Anton en Mien leerden elkaar kennen in de stationsrestauratie,
waar Mien werkte. Iedere dag kwam Anton haar even toelachen en zwaaien als hij naar Kampen vertrok om te
werken. Toen ze een keer, met een groepje, gingen oppassen was het “aan”. De verkering was een feit en op 6
februari 1963, nu 60 jaar geleden, traden ze in het huwelijk. Ze hebben 2 kinderen gekregen en 4
kleinkinderen, waarmee ze heel blij zijn.
Nadat Anton gedeeltelijk werd afgekeurd gingen ze een toekomst in de horeca tegemoet. Eerst een cafetaria in
Zuidlaren, toen in Noordwolde in Friesland een pannenkoekenhuis/lunchroom/afhaalpunt en uiteindelijk een
cafetaria aan het Kerkplein in Assen. Daar kwam Hielke de Wit ook wel eens en hij adviseerde hen: word lid van
de jeu de boulesclub als je hier stopt. Wel een waarschuwing erbij: het is verslavend. Anton had wel mensen
zien voorbij gaan met zo’n koffertje, maar dacht dat daar stempelkussens voor de duivensport in zaten ( haha).
Vanaf 1997 zijn ze lid van de club en op advies van Hielke vrijwel
meteen wedstrijden gaan spelen. Hoofdklasse in de NJBB, Mien ook,
als er sextetten werden gespeeld. Je kunt hen bijna 12 uren in de
week op of om de baan vinden, ze komen wanneer het kan en
spelen zolang de gezondheid het toelaat. Een mooie onderbreking
van de week, gezelligheid, saamhorigheid en beweging.
Anton heeft met Wim de Wit en Heero Dammer het schilderij
op de achterwand van de kantine geschilderd, het hondje is het
hondje van hun dochter! Elke maandag, bijna 20 weken lang
hebben ze er aan gewerkt om het te kunnen schenken bij het
25-jarig bestaan van de club.
Hun horecakennis kwam goed van pas bij het runnen van de
kantine op vrijdagmiddag, 9 jaren lang iedere vrijdag. Het schijnt altijd erg gezellig te zijn geweest, want Mien
vertelde dat het vaak later werd dan half 5 ! Ook de loting voor de indeling van de spelers deden ze erbij, Uw
verslaggever verstond verloting en dacht : “Hoe dan”? Gelukkig hebben we de antwoorden nog even
doorgesproken! Een beetje brak werd het gesprek beëindigd, de hele week feest gevierd, gisteravond het